Ποιήματα για τη γιορτή της Μητέρας

 Η μητέρα

   Πώς να πειράξω τη μητέρα

 να κάμω εγώ να λυπηθεί, 

  που όλη νύχτα κι όλη μέρα

 για το καλό μου προσπαθεί;

   Πώς ν' αρνηθώ ή ν ' αναβάλω

 ό,τι ορίζει κι απαιτεί,

 αφού στη γη δεν έχω άλλο

 κανένα φίλο σαν αυτή; 

  Αυτή στα στήθη τα γλυκά της

 με είχε βρέφος απαλό, 

 με κάθιζε στα γόνατά της

 και μ' έμαθε να ομιλώ. 

  Αυτή με τρέφει και με ντύνει

 όλο το χρόνο που γυρνά,

 και δίπλα στη μικρή μου κλίνη,

 σαν αρρωστήσω ξαγρυπνά.  

 Αυτή σαν πέσω και χτυπήσω

 φιλά να γειάνει την πληγή.

 Αυτή, τι πρέπει να αφήσω

 και τι να κάμω μ'΄οδηγεί.

   Πώς το λοιπόν τέτοια μητέρα

 να κάμω εγώ να λυπηθεί,

 που όλη νύχτα κι όλη μέρα

 για το καλό μου προσπαθεί;

Γεώργιος Βιζυηνός

                             [ Μητέρα..]  

  

…Είχαμε τον κήπο στην άκρη της θάλασσας.

Απ’ τα παράθυρα γλιστρούσε ο ουρανός

κι η μητέρα καθισμένη

στο χαμηλό σκαμνί

κεντούσε τους αγρούς της άνοιξης

με τα ανοιχτά κατώφλια των άσπρων σπιτιών

με τα όνειρα των πελαργών στην αχυρένια στέγη

γραμμένη στη λευκή διαφάνεια…

Η μητέρα μού κρατούσε τα χέρια.

Μα εγώ

πίσω απ’ τον τρυφερό της ώμο

πίσω απ’ τα μαλλιά της τα χλωμά

στρωτά μ’ ένα άρωμα υπομονής και ευγένειας

κοιτούσα σοβαρός τη θάλασσα…

                                        Γιάννης Ρίτσος, 

 απόσπασμα απ’ το «Εμβατήριο του ωκεανού»)